Zgadzam się w zupełności! Może i jest to rozliczenie z przeszłością, ale tylko połowiczne. Nie mnie osądzać, jak to naprawdę było, bo i tak tylko nieliczna garstka wie, kto jest kim w tej wojnie, niemniej jednak moje zdanie jest takie, że Izrael 'pomógł' maronitom w masakrze obozu i to nie tylko przez stanie sobie z boku (co więcej utrzymując, że nie wiedzą, co w tym czasie dokonywane jest na Palestyńczykach!). W takim razie, proszę mi wytłumaczyć, po co było to ponowne wejście do Libanu po śmierci Baszira? Przecież OWP usunęło się już z granic państwa w pierwszych dniach września, a taki było przecież cel wojny izraelsko-libańskiej.

Co do samych rozmów dotyczących masakry w Sabrze i Szatili zaczynają się dopiero w jakiejś sześćdziesiątej minucie filmu, a z całe reszty zapamiętałam jedynie całkiem trafną zresztą naukę o ludzkiej pamięci.

Olbrzymim plusem są ujęcia i ta lekko pomarańczowożółtą kolorystyka Bejrutu, który naprawdę kojarzy mi się z tymi kolorami i które naprawdę wielokrotnie przypominały rzeczywistość.
I nie jestem antysemitką, nie jestem przeciwna Żydom ani nic podobnego! Po prostu nie zgadzam się z ich politykiem i tym, jak kreowana jest w mediach, ale z tego co wiem, wielu przedstawicieli narodu Żydowskiego też się poczynaniami Sharona czy w ogóle rządu nie zgadza. Pozdrawiam :)

Zupełnie inaczej odebrałam wspomnienie o obozach nazistowskich. To było jak poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o naturę zła i moralności: Czy mogłem przejść na złą stronę mocy? Czy mogłem stać się oprawcą mimo własnych doświadczeń?

Kłopot w tym właśnie że Żydzi mogą na te pytania odpowiedzieć twierdząco... Tu Liban, tu Palestyna, oni innym narodom tworzą piekiełko którego sami doświadczyli. Tak jakby świat nie wyciągnął z tragedii wojny i obozów wniosków;/ Albo co gorsza - wyciągnięte zostały wnioski że tak jest dobrze, tak jest skutecznie, atakuj zanim inni cię zaatakują. Z całym szacunkiem do narodu żydowskiego, ale nie są to dla mnie wyżyny moralne.
Chyba to mi zgrzyta w filmie - wcale nie czuję w nim tego rozliczenia, że to co się stało, było złe. Raczej właśnie takie pytania o moralność, refleksje... z których nic nie wynika.

Za "heloł", zydzi z wielkiej liery, wielkie litery, znaki i dlugi zbedny post - nienawidze cie ;d

Byłem na premierze tego filmu, słyszałem co reżyser powiedział przed seansem - w tym filmie nie chodzi tak na prawdę o rozliczanie się kogokolwiek z przeszłością, o usprawiedliwianie czegokolwiek. Film na bazie wydarzeń z Libanu w '82 pokazuje mechanizm wypierania ze świadomości rzeczy, których się wstydzimy, nie chcemy pamiętać, mówić o nich, które zrobiliśmy źle.
Film jest swego rodzaju oczyszczeniem, katharsis, bo pokazuje co tam się działo. Nie zgodzę się też, że usprawiedliwia w jakikolwiek sposób żołnierzy IDF. Faktem jest że byli to w większości młodzi ludzie, że nie wiedzieli tak na prawdę o co w tym wszystkim chodzi, że wielokrotnie działali/strzelali bardziej ze strachu niż z chęci zabicia. Film nie neguje również, że IDF jako cała machina dokonywał rzeczy strasznych, że przywódcy (np Sharon) działali świadomie w kwestii Sabry i Shatili, które są tu jedynie przykładem ogólnego działania. Film daje szansę na zrozumienie całego mechanizmu tamtej wojny, fragment ze stajni ma uświadamiać, że nie strzelano tylko do "złych terrorystów" jak wmawiał Izrael opinii publicznej przez lata, lecz działano tak, by zadać jak największe straty, mając gdzieś cywilów, zwierzęta i prawo międzynarodowe.
Trzeba także pamiętać, że do niedawna w Izraelu taki film nie miałby racji bytu, że jest pewnego rodzaju sprzeciwieniem się polityce rządu, ogólnej historiografii narodowej. Pamiętajmy też, że twórcą jest obywatel Izraela, że wielokrotnie bardzo ostro traktuje historię swojego kraju.
Moim zdaniem autorowi należą się brawa za takie podejście do tematu, bo stworzył film o problemach człowieka, a nie o wojnie i przepychaniu się kto miał rację, kto kogo napadł itp.

Czyli film ma jakby dwie ścieżki interpretacji - z jednej strony ta historyczno-wojenna, film o wojnie z Libanem, o tym co miało na niej miejsce, z drugiej ta o której piszesz i o której wspominała ndjamena, "ludzka" strona filmu, animacja o mechanizmach psychiki, o tym jak działa świadomość w obliczu czegoś trudnego.
O drugą ścieżkę interpretacji sprzeczać się nie będę, zgadzam się z nią. Człowiek podświadomie wymazuje z pamięci trudne fragmenty, pamięć działa wyrywkowo i wybiórczo, utrwali się w niej piosenka, nie utrwali się strzelanina. Prawdziwe.
Jednak nie da się ocenić całości wyłącznie z tego punktu widzenia - cóż, w końcu jest to film o wojnie.
I jako taki zostawił mocno mieszane uczucia. Dalej mogłabym pisać jak w temacie - wiesz o co mi chodzi;) Nie zgodzę się tylko że film daje szansę na zrozumienie mechanizmu tamtej wojny - wręcz czułam że takie rzeczy, jak mechanizmy działania, czy jakiś ogólny zamysł na tę interwencję są delikatnie mówiąc zepchnięte gdzieś na czwarty czy piąty plan:p Żołnierze snują się po wrogim terytorium, widzą martwe konie, widzą opustoszałe lotnisko i... jakby w tym nie uczestniczą. Może to też sposób na opowiedzenie o ludzkiej psychice, jednak zdejmijmy wtedy z produkcji plakietki "dokumentalny, wojenny" które przecież są i funkcjonują.

Jeszcze tylko tak z ciekawości - "do niedawna w Izraelu taki film nie miałby racji bytu, że jest pewnego rodzaju sprzeciwieniem się polityce rządu" - jaka jest ta najnowsza i co masz na myśli pisząc "do niedawna"? Pytam bo w materii arcyaktualnej polityki po prostu słabo się orientuję.

Skasowało mi komentarz, gdzie dość obszernie i szczegółowo odp. na twój post. Nie chce mi się pisać jeszcze raz więc odeślę do mojej recenzji filmu i rozmowy poniżej :) Pozdrawiam

http://www.arabia.pl/content/view/292288/107/

Nie zgadzam sie z Twoją opinią oczywiście Żydzi to specyficzny naród. Napewno skłonny do usprawiedliwiania się za wszystkie niegodziwości które popełnią . Ktoś kiedyś powiedział,że gdyby nie urodził się Hitler to Żydzi sami by go sobie stworzyli.
Ale ten film to zupełnie inna historia.
To jest doskonałe kino. Bardzo farpujące i świeże podejście do tematu wojny. Ja nie widze tutaj usprawiedliwienia widzę bardzo uniwersalną świetnie opowiedzianą historię. Do tego doskonała muzyka Maxa Richtera. Uwielbiam takie "transowe" momenty jak scena z psami, scena na Łodzi(omd) czy scena powrotu z wojny (pil -this is not a love song).
Dla mnie bomba.
tak a propos to heloł to lekka wioska.
Poz.

To już chyba wyłącznie kwestia gustu - we mnie te transowe momenty wywoływały takie jakby uczucie zmęczenia. Ale o to sprzeczać się nie warto;)
Co do świeżego spojrzenia itp.- pewnie racja. Tak jak w postach wyżej, świeże było to studium mechanizmów działania ludzkiej psychiki. Mimo to, gdyby ktoś zachwycał się postrzeganiem Leni Riefenstahl, robiącej np. film pokazujący ludzką stronę lotników bombardujących Londyn, w sytuacji gdy jeszcze istniałyby obozy koncentracyjne - byłoby w tym coś nie na miejscu, nie sądzisz? Coś niesmacznego - jednego dnia czytam o kolejnych zabitych cywilach palestyńskich, następnego oglądam film o totalnie nieświadomych tego co robią, izraelskich dzieciakach. Film osadzony w realiach czasowych w których powstawał i w których go oglądamy, traci swój uniwersalny wymiar. Nie da się (przynajmniej ja mam z tym problemy) kompletnie wyrzucić z pamięci tej listy współczesnych żydowskich grzeszków i grzechów na czas seansu. M.in. stąd zgrzyty.
[a heloł właśnie takie jest - początkowo słyszane, aż trzeszczało mi w uszach, nadal trzeszczy, jak hery i gerlsy - więc na początek tekstu o tym co drażni w filmie było w sam raz;] ]
pzdr