Według mnie film ten jest rodzajem psychoanalizy, lecz nie tylko psychiki głównego bohatera, ale także swoistą analizą wojny i "dokumentacją" spustoszenia, jakie sieje ona w duszy człowieka. Ta "psychoanaliza" w szerokim aspekcie dotyczy samego zjawiska wojny i ludobójstwa. Nie przypadkowo pojawiają się konotacje z Holokaustem, bowiem każda wojna w istocie jest tym samym - sforą rozwścieczonych psów, straszliwym potworem, który pochłania własne dzieci (żołnierzy) oraz - co gorsza - osoby postronne (ludność cywilną), a także zwierzęta, cały ludzki dorobek - dosłownie - wszystko. Wojna to żywioł, który trawi bezproduktywnie wszystko, co napotka na swej drodze.
Taka perspektywa jest tym bardziej wymowna, że nie waloryzuje i nie rozgranicza na "naszych" i "ich" (wrogów), bowiem wojna wszystkich dotyka w jakimś stopniu, innymi słowy - tu nie ma "wygranych", są natomiast mniej lub bardziej poszkodowane ofiary.
"Walc z Bashirem" to osąd wojny jako zjawiska, o którym każdy chce jak najszybciej i jak najskuteczniej zapomnieć, ale nie potrafi, choćby wyparł to wspomnienie ze swej świadomości, wyjechał, zajął się czymś innym... Film ukazuje także perspektywę rozjemczą i - rzec można - bezstronną, niemniej jednak ukazującą swoisty paradoks: naród tak mocno pokrzywdzony i zdziesiątkowany podczas II Wojny Światowej, wikła się obecnie, niejako z własnej woli, w działania zbrojne, dokonując podobnych zbrodni.
Jeśli można użyć takiego sformułowania - bardzo podoba mi się ta perspektywa i nieco kojarzy mi się z tą, którą wyeksponował Tanović w "Ziemi niczyjej", choć zgoła inaczej. Tu twórca dokonuje analizy na przykładzie psychiki człowieka dotkniętego okrucieństwem wojny, by uprzytomnić odbiorcy, że nie ma nic takiego, jak "wojna w słusznej sprawie", "mniejsze zło", itp. Wojna i jej różnorakie oblicza, to po prostu najgorsza z możliwych form ludzkiej aktywności.