a niektóre fragmenty ze 100 (np. scena "RPG"), ale całkiem niedawno zdałem sobie sprawę jak
bardzo ten film podobny jest do Czasu Apokalipsy. Bohater przez cały film zbliża sie do "jądra
ciemności", do którego wędruje psychodelicznymi krajobrazami gdzie jawa zlewa się ze snem.
Sama animacja podkreśla nierealność przeżyć (a własciwie przeżyć realnych, które zostały
odrealnione i wyparte z pamięci), to w większości impresjonistyczne mroczne plamy, przeplatane
tylko czasem libańskim słoncem. przy czym, paradoksalnie, to słońce jest bardziej
niebezpieczne niż mroki nocy.
Spotkałem sie z zarzutem, że film mitologizuje armię izraelska i nie pokazuje prawdziwej roli
Ariela Szarona w masakrze Sabry i Szatili. Owszem, ale proszę zwrócić uwagę, że film jest o
emocjach szeregowego żołnierza, który przecież nie zna sprawy od strony sztabu. Poza tym wg
mnie film można zupełnie bezstratnie obejrzeć w oderwaniu od prawdziwych wydarzeń.
Oczywiście, warstwa dokumentalna, film wzbogaca, a znajomośc historii pogłebia odbiór filmu, ale jeśli ją usująć i tak doskonale pokazuje
emocje młodego człowieka rzuconego w wir spraw przejmujacych i traumatycznych.
Ostatnia scena, przerażenie wobec skutków masakry, coś co w moich odczuciu jest tym "jądrem
ciemności", ujawnia czysto ludzki wymiar tragedii. Tam już nie ma Żydów, Palestynczyków,
Maronitów, są już tylko (i aż!) martwi po prostu ludzie.