Tak, niesmak. Takie wrażanie pozostało mi po obejrzeniu tego niewątpliwie niezwykłego pod względem graficznym filmu. Dlaczego? Uważam, że Ari Folman ciągle się w tym filmie usprawiedliwia (był młody, nie wiedział po co i dlaczego został wysłany, nic nie pamięta, nie strzelał tylko wystrzeliwał ułatwiające masakrę race itd.) przy jednoczesnym braku okazania choćby najmniejszej skruchy. Niesmak budzi też seria "śmiesznych" (niemal jak z niektórych kreskówek) scenek okraszonych rockową muzyczką w których to m.in. snajper próbuje trafić kierowcę a przez przypadek zabija kogoś jadącego na ośle. Gdy w tle słychać żołnierskie piosenki o bombardowaniu Bejrutu, a obraz się szybko zmienia odniosłem niemiłe wrażenie że oglądam teledysk. Może zwyczajnie się czepiam, ale scena w której żołnierz tańczy poetyzuje wojnę przez co przestajemy myśleć o niej jako o czymś strasznym.

Film o obłędzie wojny? Film o wspomnieniach wojennych? Nawet jeśli tak, to nie raz zrobiono to znacznie lepiej. Dla mnie jest to film o katharsis reżysera i nic więcej. Nie informuje nas on co było przyczyną wojny, nie informuje o międzynarodowych protestach, potępieniu przez ONZ, czy nawet o wymuszonej dymisji Ariela Szarona (ówczesnego ministra obrony). Film skupia się na drodze odkrywania wspomnień Folmana.

Mój niesmak potęguje świadomość, że reżyser ograniczając przemoc do minimum i pakując ją w niezwykle atrakcyjne, animowane opakowanie (dające mu bardzo duże pole w manipulowaniu uczuciami widza)zarobi pewnie całkiem duże pieniądze na filmie o wojnie w której brał czynny udział. To trochę tak, jakby naziści po prawie 30 latach nakręcili film animowany o zagładzie getta warszawskiego każąc sobie jeszcze płacić za seans.